Dansende Afrikanen, duimpiano's en puppy's

Heya!

Ik ben alweer een paar dagen in Maun. De afgelopen veldtrip verliep weer erg goed, zie de foto’s op facebook :) Helaas nog geen leeuwen, maar wel weer een hoop regelmatig-het-onderzoek-verstorende olifanten, krijsende bavianen, enorme bidsprinkhanen en knorrende nijlpaarden. Het regende af en toe, wat voor verkoeling zorgde. We kampeerden weer op prachtige plekken, kookten heerlijke curry’s of pasta’s, en hadden diepgaande gesprekken boven het knapperende kampvuur…

Afgelopen vrijdag zijn we hier in Maun eindelijk ‘lokaal’ gaan stappen. Na een (tevens onze eerste) ‘Braai’ (Afrikaanse barbecue), nam Sianga ons eerst mee naar een lokale bar. Het was enorm druk; iedereen stond buiten, onder het afdak maar ook in de regen. Ook de muziek werd buiten afgespeeld. Binnen werd er gedrongen voor drankjes, onder gezellige TL verlichting. Not. En dan, surprise surprise; wij waren letterlijk de enige blanken. Dit is op zich niet erg; alleen zo anders dan je gewend bent! Hoewel mensen niet opdringerig worden, staren ze je ongegeneerd aan. Als ze opkijken en je bent daar opeens zie je hun ogen groot worden als schoteltjes van verbazing. Er kwamen allerlei mensen hallo zeggen en een hand geven. Heel gek. Twee meisjes van ik denk nog geen 15 duwden elkaar giebelend in Mario’s richting, maar geen van hen had uiteindelijk de moed hem aan te spreken :P. Sowieso was het opvallend hoe jong mensen over het algemeen leken. Ik keek er mijn ogen uit naar alle bedrijvigheid.
Toen deze tent rond een uur of 11 zijn deuren sloot, nam Sianga ons mee naar de ‘Exclusive Nite(?? ;)) Club’. Hier moesten we 50 pula entree betalen (~4,5 euro, vrij veel voor de locals!) en kwamen we in iets wat je toch wel een club kon noemen, inclusief draaiende lichten, lasers en een DJ achter zijn draaitafel op het podium. Alleen…het was verlaten. Maar goed; Mario en ik waren al lang blij dat we eindelijk konden dansen; dus dat is wat we deden. De club liep langzaam voller, en hoewel we nog steeds de enige blanken waren trokken we ons weinig aan van het gestaar en bleven we lekker dansen.

Over dansen gesproken; je zou (net als ik) kunnen verwachten dat er hier in Afrika een hoop geschud en gedraaid wordt met de (in aanzienlijke massa’s aanwezige) borsten en billen –no offence-. Daar was ik in ieder geval bang voor, ook omdat ik daar zelf geen ster in ben. Maar de meeste Afrikanen waren best wel stijf! Met name de meisjes stonden maar een beetje rustig te hupsen, á lá Nederlandse schoolfeesten waar je vooral normaal moet doen want dan doe je al gek genoeg (in ieder geval tot de alcohol zijn werk begint te doen). De mannen deden nog wel interessante pasjes, waar ik toch echt wel wat oer-rond-het-vuur-dans-moves in dacht te herkennen…of is dat discriminatie?
Mario bleek een goede bliksemafleider; zo gauw hij even weg was begonnen enkele mannelijke personen zich schuchter in mijn richting te bewegen, om (al even onopvallend) de andere kant weer op te bewegen als Mario terug kwam :P Op een gegeven moment was er echter een wel erg bezopen chíck, die ons allebeí heel graag mee naar huis wilde nemen. Ze was zowel all over Mario als mij, en wanneer anderen met ons probeerden te dansen duwde ze ze prompt weg. Heel komisch. We verstonden geen woord van wat ze zei, en waren op een gegeven moment wel blij van haar af te zijn XD. Alleen Sianga gaat zelf niet echt uit en leek ook niet echt een topavond te hebben; hij zat veel aan de zijkant, ‘moe’ naar eigen zeggen. Tegen tweeën vertelde hij ons dat de boel zou sluiten en bracht hij ons naar huis. Wij waren er nog helemaal niet klaar mee, maar alles was verder dicht dus richting bed it was. Wel heel lief van hem om ons mee te nemen :)

De dag erna hebben we lekker rustig aan gedaan en zijn we ‘s avonds nog even naar de Old Bridge Backpackers geweest voor een biertje en wat gezelligheid, met opnieuw Duitsers (het wemelt ervan!), Amerikanen en twee komische, blanke, Afrikaans sprekende, Namibianen die ons probeerden uit te leggen waarom “Hol-land” zo’n belachelijke naam is…(ass-country ;))

Zondag middag gingen we met Richard mee wat voedselpakketten naar wat oude arme mensen van zijn kerk brengen; dat doet hij zo af en toe. De eerste man was heel indrukwekkend. Superoud, zondags gekleed in een veel te groot en vies ‘pak’, inclusief hoedje en stropdas. Hij woonde in een ik denk nog geen 10m2 betonnen huisje wat enorm stonk en vol lag met troep, geen licht, geen water…heel heftig. Hij speelde voor ons wat duimpiano, waar hij verrassend goed in was! Daarna brachten we nog pakketten naar twee oude (en écht oud bedoel ik dan hè!) vrouwtjes. De een leek niet meer helemaal 100%, en de ander vertelde dat ze verging van de honger. Ze waren allebei zo dankbaar…Het riep bij mij riep het (cliché) besef op dat waar wij allemaal mee bezig zijn (welk grasje, hoe ver de boom) echt buitengewoon irrelevant is! Om nog maar te zwijgen over alle futiliteiten waar we ons thuis mee bezig houden…Ik zat al meteen te bedenken of ik niet op een bepaalde manier vanuit Nederland geld kon inzamelen om Richard een beetje te sponsoren in deze goede daad…ideeën?

Ook hebben we er een nieuw gezinslid bij hier; een puppy. Baker, de jongen die hier (tot voor kort, lang verhaal) op Richards terrein woonde heeft haar meegenomen bij mensen die haar weg wilden doen, en ik ben echt hopeloos verliefd…ideeën om haar mee naar huis te nemen spoken door mijn hoofd, al weet ik dat dat geen goed idee zou zijn…:( Ik denk dat ik haar Pepper zou noemen ^^ Ik zal haar in ieder geval met een gebroken hart achterlaten…

Nou, ik hoop dat deze toch wel lange blog jullie niet heeft verveeld :)
Morgen vertrekken we het veld weer in, ditmaal voor een dag of 10, en…voor het laatst! De tijd is echt voorbij gevlogen! Na deze trip moeten we nog wat bodem analyses doen en dan wordt het tijd om wat meer van Afrika te gaan exploreren...zin in!